Die vraag werd mij onlangs gesteld. Nou, zoveel doe ik eigenlijk niet en dat zou volgens mij een heel saai verhaal worden. Maar nu ik er over nadenk…..
Het is zondag 31 januari en het zonnetje schijnt. Normaal gesproken gaan we in de weekeinden vóór de vasteloavendj naar recepties van collega-carnavalsverenigingen of vieren we onze eigen prinsenreceptie. We verzamelen dan in de Harmoniezaal, waar het altijd weer een beetje voelt als thuiskomen.
Bij binnenkomst is het meteen gezellig. De prins staat meestal nog een presentje in elkaar te flansen met zijn adjudanten of prinses. De vorsten bestuderen nog even de uitnodiging om tijdens onze presentatie een paar gevatte opmerkingen en grappen te kunnen maken. De rest praat gezellig met de andere raadsleden, damesgarde of Los Batterios. Het is een kakofonie van geluiden en er wordt veel gelachen.
Als de bus arriveert, blaast de vorst op zijn fluit ten teken dat we bijna vertrekken. Een aantal bestelt nog snel een flesje. Na de tweede fluit vertrekken we dan toch echt.
Dit is een hele kleine greep uit de dingen die we dit jaar moeten missen, maar geeft ook direct, naar mijn idee, de kern aan van wat ik zo mooi vind aan de vasteloavendj: namelijk de gezelligheid, het samenzijn en de verbroedering.
Natuurlijk kun je thuis de muziek draaien, je kunt een pilsje drinken en met mijn gezin kan ik zelfs een polonaise lopen, maar dat ‘thuiskomen’ temidden van een hele grote club mensen die er samen een gezellige middag van maken blijft uniek.
Ik zal hier de komende weken, net als in de afgelopen weken, veel aan denken en dit zal met carnaval nog wel meer het geval zijn. Ik zie het bijna voor me, hoe de optocht door het dorp trekt, hoe Big Benny op de bühne staat en hoe de boerenbruiloft met dat krentebrood de hoek om komt.
Samen lol maken, samen gek doen, maar ook samen stil staan bij de minder leuke dingen van het leven en een schouder bieden voor diegene die dat even nodig heeft. Het voelt zo raar dat de vasteloavendj niet doorgaat dit jaar. Juist nu dat iedereen het enorm kan gebruiken om met elkaar te zijn, even alles te vergeten en lol en plezier te maken. Op dit soort momenten doet het goed om even te spitten in die berg aan herinneringen. Die kan niemand ons afnemen en tovert direct een grote glimlach op het gezicht. Al gaat het dit jaar even niet door: het vasteloavendjvuur blijft in ons branden en we kijken uit naar wanneer we weer wel kunnen.
Alaaf! Roy Egas
Recente reacties