Muziekstuk ‘The Bridge’

Hardy Mertens nam in 2017 de opdracht aan om een feestelijk ongecompliceerd muziekstuk te schrijven voor het 150-jarig jubileum van harmonie Eendracht Maakt Macht in Wessem. Dat werd ‘The Bridge’.
Omdat Hardy 23 jaar lang dirigent was van EMM, was deze opdracht hem op het lijf geschreven. Hij kent de ‘sound van Wessem’ als zijn broekzak.
Tijdens het componeren van de muziek dacht hij terug aan zijn tijd in het Maasdorp. Hij realiseerde zich dat 23 jaar dirigeren bij EMM drie geheugensporen hadden achtergelaten. Dat zijn het Leven, de Kerk en de Liefde.

In diezelfde tijd las Hardy het manuscript van Goed Gerei, een boek van Wido Smeets, dat handelt over de opkomt en ondergang van zijn meubelmakersfamilie in Wessem. Het boek inspireerde Hardy enorm op één van de geheugensporen, namelijk het Leven. Het grotendeels waargebeurde verhaal gaf hem de kans om verder terug te kijken dan alleen die 23 jaar dat hij hier dirigeerde, hetgeen het willen schrijven van het muziekstuk nog meer versterkte.

‘Wat is dat dan, het Leven in Wessem?’ zult u denken.
Ik noem u levensvreugde, eigenwijsheid en humor.
Maak kennis met de verhalen die ons in leven hielden. U zult kleuren zien als op de Keukenhof, zo bont en blauw als het maar kan zijn. Van blonde rakkers op de Havenfeesten tot aan de zilveren kabbelingen van de Maas. U hoort toegankelijke opgewekte straight-to-the-heart muziek, eerlijk en typisch als de Wessemer zelf.

Hoort u in het muziekstuk bombastische muziek met veel symfonisch aandoende klanken, lange noten en zware akkoorden, dan zijn we bij het geheugenspoor van de Kerk aangeland.
Het geloof is de enige ordening, je moet er in geloven, ook al zie je haar niet.
U herkent de typisch warme klank waar de harmonie van Wessem bekend om staat. Tegelijk geeft deze klank de verbinding met de kerk weer. De kerk heeft in de harmonie altijd een grote rol gespeeld, een centrale plaats gehad.
De religie is een manier om het leven kleur te geven. Het is als kunst: je construeert iets voor jezelf dat je een gevoel van veiligheid geeft. Laat u eens op de klanken van de hoorn en de hobo meenemen naar een wereld van priestergewaden in wit en groen en naar het goud van de glas-in-lood-ramen.

Tenslotte belanden we bij het derde geheugenspoor: de Liefde. Maar wat valt daar nu over te zeggen, over die tijdelijke tempering van de eenzaamheid? Over onvervalste romantiek die eeuwig leek, maar niet mocht zijn?
Herkent u de dieprode kleuren van Riojawijn of het zwartrood van de Grand Prix-roos? Hoort u hoe de althobo’s vertellen over de jongen en het meisje op een bedje van mooie akkoorden?

Maar laat u vooral niet leiden door hetgeen ik u net verteld heb. Waar ik u in meenam, is de verbeelding van de componist, versterkt door de zinsnedes van de auteur.
Maar muziek is vrij, kunst is vrij. Er zijn geen regels in kunst. Laat de muziek naar u toe komen, u hoeft niet naar de muziek te gaan.
De compositie is de bron en Hardy geeft u hiermee een kijkje in zijn wereld. Om het vervolgens aan de dirigent en het orkest door te geven. En u, luisteraar, u bent de bestemming. U geeft zelf betekenis aan de klanken die u hoort. Dat zal een andere betekenis zijn dan de betekenis die uw buurman of -vrouw er aan geeft. Iedereen hoort de muziek op zijn eigen manier. Dus bestaat de muziek ook op heel veel verschillende manieren. De muziek bestaat pas als je ‘m hoort.